İncin ey kalbim

Mahalle dumanlı, çeşmeler dalgın

Katran sızıyor içinden evlerin

Ben katranın içindeyim, ne çâre

Aşk üzre ağlayan bir seyyârenin

Gömülüyorum karanlığına

İncin ey kalbim

Sıfırla sonsuz arasında

Alçalan ve yükselen bir köleyim

Karalar bağlıyor ömrümde bahar

Dağlar eğil diyor, kuyular doğrul

Sevgi topladığım bahçede bir el

Kırıyor beni tam ortasından

Bir dalı kırar gibi

İncin ey kalbim

Haddin değil tebessümleri

Aramak gecenin çığlıklarında

Bekledin ki, suya dönüşsün zaman

aksın parmak uçlarından öteye

bekledin ki, gelir belki bir yolcu

sarar seni ipek rüyalarıyla

haddini bil, güneşe bak, ayı gör

suya ver gitsin duygularını

ne yolcu gelecek bir gün öteden

ne ipek rüyalar saracak seni

incin ey kalbim